Lintje voor Arsène van Nierop

Arsène wist niet wat haar overkwam toen zij op de ochtend van woensdag 29 april 2009 met een smoes werd meegenomen naar een evenement dat nog even een verrassing moest blijven. Ze kreeg er wat ze verdiende: een ridderorde. Voortaan mag ze zich Ridder in de Orde van Oranje-Nassaunoemen. Lees het uitgebreide verslag in de nieuwsbrief van juli 2009.

Lon Blom
Almere, Juni 2009

‘Die vrouw verdient een lintje!’ Deze ingeving kreeg Ina de Paauw terwijl zij met Liesbeth Boelema sprak over het verhaal van Arsène. Ina en Liesbeth ontmoetten Arsène tijdens een lezing over de stichting Hester bij de Soroptimisten in Zoetermeer. De twee vriendinnen ondernamen direct actie. In september 2007 schakelden ze mij, zus van Arsène en zodoende volledig ingewijd, in voor de aanvraag van deze prestigieuze onderscheiding.
‘Het is toch heel bijzonder dat zij in staat is geweest een zo intens en groot persoonlijk verlies te sublimeren tot positieve actie, iets dat uitstijgt boven normale betrokkenheid,’ stelde Ina. Ook Liesbeth, een vriendin en tien jaar lang mijn werkgeefster, was onder de indruk van Arsène’s verhaal: ‘Hoe kan het dat honderden vrouwen worden vermoord zonder dat ooit een dader wordt gevonden? Ondanks alle onrechtvaardigheid is Arsène erin geslaagd haar eigen verlies te vertalen in actie om het lot van vrouwen in die regio structureel te verbeteren. ’ Liesbeth ontmoette Arsène voor het eerst tijdens de lezing maar had het verhaal uiteraard al eerder van mij gehoord. Liesbeth: ‘Omdat mijn zus een dochter had verloren mede door toedoen van anderen, kwam dit bericht helemaal binnen.’
Liesbeth vroeg mij om allerlei persoonlijke gegevens aan te leveren van Arsène. Ik citeer uit mijn tekst: ‘Ik ben elf jaar ouder dan Arsène en fungeerde soms wel als voorbeeldfiguur, bijvoorbeeld bij het omgaan met baby’s en later met kinderen. Toen Hester vermoord werd kon ik geen voorbeeld meer zijn, daar had ik geen ervaring mee. Jaren heb ik machteloos maar met grote bewondering gezien hoe zij haar leven weer oppakte en zich met de stichting Hester inzette voor dit grote doel in Ciudad Juárez. De moordenaar van Hester heeft niet kunnen bereiken dat Arsène haar levenslust en positieve zorg, kracht en gevoel voor humor heeft verloren en daarvoor verdient mijn zus een lintje!” Ik was overigens niet de enige die Arsène heeft aanbevolen. Ina heeft contact gezocht met Amnesty International en ze gevraagd om een referentie. Daar wilden ze graag meewerken aan de voordracht en verzorgden een aanbeveling.

De uitreiking
Anderhalf jaar heeft het geduurd voordat het verzoek werd gehonoreerd, maar in maart 2009 hoorden we het goede nieuws. De orde zou worden uitgereikt op 29 april, in het theater Diligentia in Den Haag door burgemeester Van Aartsen. De acht entreekaarten voor familie en vrienden moesten in de grootste geheimhouding worden verdeeld. Ik nam die taak op me aangezien Ina, die tot dan toe de correspondentie met iedereen onderhield, naar Nieuw Zeeland zou verhuizen. Liesbeth kon er gelukkig wel bij zijn. Het geheim houden lukte niet helemaal. ‘Oh, 29 april, dat is vast voor een lintje!” riep één van de kinderen.
Op de bewuste dag waren de 45 genomineerden al rond 9.30 uur afgeleverd door hun begeleiders. Arsène was vergezeld door haar man Roeland. Even later mochten wij aantreden. Op de stoep van Diligentia stonden prachtig uitgedoste mensen met bossen bloemen. Iedere gedecoreerde mocht acht gasten meenemen, dus het was druk! Een voor een werden de mensen toegesproken door de burgemeester en tot slot kregen zij de decoratie door hem opgespeld.
Toen Van Aartsen begon met zijn inleiding voor Arsène werd het ineens doodstil in de zaal. Je kon een speld horen vallen. Bij mij kwamen de tranen weer omhoog. German, Arsène's zoon was naar het podium gegaan om van dichtbij foto's te kunnen maken en ik zag dat hij zo ontroerd was, dat hij helemaal vergat waarom hij daar stond. Gelukkig was er een professionele fotograaf, die van iedere decoratie foto's maakte. Het lintje kan niet zomaar worden gedragen. Het gaat vergezeld van een grote doos met foedraal om in te bewaren en uitgebreide instructies voor gebruik. Na afloop hebben we het prachtige ‘sieraad’ natuurlijk uitgebreid bewonderd.

Mw. A. van Nierop-Seipgens

Moed, vasthoudendheid en onverzettelijke kracht, dat zijn de woorden die in mij opkomen als ik hoor wat u de afgelopen tien jaar heeft meegemaakt en voor elkaar heeft gekregen. September 1998: u krijgt het verschrikkelijke bericht dat uw dochter Hester, 28 jaar jong, is vermoord in de Mexicaanse grensstad Ciudad Juárez. Van de dader geen spoor. Ik kan mij niet anders voorstellen dan dat je leven als moeder, als ouders, op zo'n moment stil staat. U heeft de kracht gehad om uw enorme persoonlijke verlies en verdriet om te zetten in actie, want op zoek naar gerechtigheid ontdekte u dat vele, vele vrouwen in deze Mexicaanse regio hetzelfde lot treft. Van goed politiewerk en een streven naar recht en gerechtigheid is geen sprake. U maakte kennis met een plaatselijke hulpverleenster die al jaren bezig was de positie van vrouwen te verbeteren en hulp te bieden aan mishandelde vrouwen en kinderen. Dat sterkte u in uw strijd en in 2004 richtte u de stichting Hester op en slaagde u er door de jaren heen in om de problematiek van deze vrouwen en kinderen wereldwijd op de agenda te krijgen. U bent continu aandacht blijven vragen voor dit structurele probleem in de Mexicaanse samenleving. U verkreeg niet alleen de medewerking en inzet van Amnesty International, maar ook via talloze media vroeg en vraagt u aandacht voor de vrouwenmoorden. Ondertussen zet u zich onvermoeibaar in voor de organisatie van activiteiten die geld kunnen opleveren voor de stichting. Daarnaast heeft u zich met grote energie ingezet voor het versterken en ondersteunen van Casa Amiga, een centrum voor vrouwen- en kinderopvang dat zich heeft ontwikkeld van schuilplaats tot een psychotherapeutisch en pedagogisch centrum. Dankzij de structurele hulp die hier wordt geboden, krijgen vrouwen en kinderen weer zicht op een toekomst, een toekomst waarin zij zelfstandig hun leven kunnen leiden. Diep respect past bij de manier waarop u de kracht heeft gevonden en nog steeds vindt, om het grote gemis van uw dochter, te vertalen in zoveel positieve actie voor andere vrouwen en kinderen.

Vanwege deze bijzondere verdiensten heeft het Hare Majesteit de Koningin behaagd u Koninklijk te onderscheiden in de Orde van Oranje-Nassau.

Speech van burgemeester Van Aartsen

Ik ben er stil van. Het overkwam me totaal onverwachts!

“We zouden naar een soort van verrassing gaan in een theater in Den Haag. Iets muzikaals, dacht ik. Ik kon het beste aan wat ik bij een festiviteit de dag ervoor ook aan had, riep Roeland die zelf zijn pak aantrok, dat doet hij maar bij hoge uitzondering… ik had niets in de gaten. Bij het theater stonden mensen met bloemen. Zeker een concours of zo vanwege Koninginnedag. Binnengekomen werden we gescheiden. Roeland bleef beneden en ik moest naar boven. Hoort zeker bij dat concours. Op dat moment hoor ik Roeland zeggen: ‘ze weet nog van niets hoor!’ In de lift werd me verteld dat ik een onderscheiding zou krijgen, een lintje… ik was perplex, helemaal aangeslagen ervan. Samen met 44 andere Hagenaars kregen we de linten uitgereikt door de burgemeester die de stichting Hester al kent omdat hij in het comité van aanbeveling zit. Zijn verhaal staat hiernaast afgedrukt. Ik werd er verlegen van natuurlijk. Het was muisstil in de zaal, dat wel en er werd ook overdonderend geapplaudisseerd…
Nu ben ik ridder, ik heb een enorme speld die ik die hele dag op mocht. Nu ligt 'ie weer in zijn doosje op de kast.”